شکرگزارانه طوری

های آدمها من فرشته ای دارم که دستها و پاهای کوچک خوردنی اش سکون را تاب نمی آورند.

هنوز با رسم دنیایمان آشنا نیست که یادش دهیم اگر وول بخورد عکسهایش تار می شوند

پس می سازیم با خاطرات مصور تار این روزها

این همه تکاپو نقل من را سیندرلای کوچک  بانمکی کرده که به ندرت می شود در هر دوپایش جوراب و کفش دید. چسب خوب سراغ ندارید آی آدمها؟

مامان امسال تازه فهمید متولد شدن یعنی  این که در بهشتی غوطه ور شوی به نام "نگاه پارلا"

و این متبرک کرد روز تولدم را

باقلوای ما خوب و به درستی درک کرده است که روزگار مسخره ای است ! جدی نباید گرفتش! دنیای او ریش بلندی دارد که باید به آن خندید!

فاصله بین این خواب به ظاهر عمیق ، که حاصل تلاش 1 ساعته پاهای مامان و زبان لالایی گوی اوست،  با چشمهایی به گردی وبازی قابلمه هیاتی تنها صدای کلیک دوربین موبایل بود

زمان و خدا به دادم باید برسند چند سال دیگر. من که حالا پیش این نگاه پرسشگر نافذت کم می آورم

مادرهای بچه های کم خواب که نه، بی خواب می دانند که این لحظه ها حکم کیمیا را دارند، نباید غافل شد از ثبتشان، حتی اگر پتوی روی بچه بر عکس باشد، گردنش کج باشد، پیش بندش که به لطف ریفلاکس جزو جدانشدنی از اوست مچاله باشد دستش نزنید!! خیلی خطرناکه حسن!!!

در مکتب نمکتان شاگردی می کنیم بانوی موسیقی و گل

اگر کسی بگوید لات کوچولو  چطور است دفاعی ندارم

رنگ بودنم را عوض کرده است بودنت. جاودانه ترین عشق نثار حضورت

آرام گرفته ای در آغوشی که پر است از امنیت دوست داشتن

این خنده ها  مخصوص پسر شجاعند و مخمل! همدم روز و شبت

با همه تاری اش فدایش می شوم ایت عکست را

و برایت می میرم تمام قد!!